De Appalachian Trail wordt ook wel de Appalachian National Scenic Trail genoemd. Deze route slingert zich door de wildernis van 14 Amerikaanse staten met een totale lengte van 3520 km, van Springer Mountain in Georgia tot Mount Katahdin in Maine. De trail is het langste wandelpad ter wereld. Meer dan 3 miljoen bezoekers wandelen elk jaar over het pad. Ze bewonderen de schoonheid en gaan heel veel uitdagingen aan.
De Appalachian Trail werd voltooid in 1937 en was oorspronkelijk bedoeld als recreatiegebied voor de steden aan de oostkust. Stedelingen konden hier in contact komen met de natuur. In de loop van de tijd is de trail veel meer geworden dan alleen een recreatiegebied en maakt nu deel uit van het US National Park System. De Appalachian Trail Conservancy (ATC) zorgt ervoor dat het wandelpad en de omringende gebieden bewaard blijven voor toekomstige generaties. De trail wordt voortdurend onderhouden met donaties en een organisatie die wordt geleid door vrijwilligers.
Stilstaan bij een wandeling
Op mijn 13e wandelde ik voor het eerst op de Appalachian Trail. De eerste uren waren een echte uitdaging. De rugzak die ik had ingepakt voor mijn geplande 10-daagse tocht woog zwaar op mijn rug . Ik vroeg me af waar ik in hemelsnaam aan was begonnen. Het eerste kwartier voelde al als een uur en mijn benen werden loodzwaar. De zon brandde fel door het bladerdak en de lucht was dik. Ik weet nog goed hoe ik de dennen kon ruiken en de frisse modder op de boomwortels.
Na een paar dagen op de Appalachian National Scenic Trail leek de stad eindeloos ver weg. De geuren, de frisse bries, de zon door de bladeren, het gehamer en geboor van de spechten, het zachte stromen van het water, de takken die kraakten onder mijn schoenen – alles viel op zijn plek. Ik voelde mijn innerlijke ritme vertragen. Voor het eerst had ik alle tijd om na te denken en om stil te staan bij wat ik voelde en dacht..
Een reis die mijn leven veranderde
Mijn eerste wandeling op de Appalachian Trail werd georganiseerd door het Tekakwitha Summer Camp in Maine. Samen met tien andere meisjes maakte ik deze tocht die mijn leven veranderde en een diepe indruk op me achterliet.Tien dagen lang zonder beschaving, computer, smartphone of ander comfort – dat was een hele verandering. Maar juist door zo’n ervaring leer je jezelf op een heel nieuwe manier kennen.
Hoe dieper je het bos ingaat en hoe langer je weg bent van de luxe die je gewend bent, hoe minder comfort je eigenlijk nodig hebt. Hoe lichter je rugzak is, hoe meer je in verbinding bent met jezelf. Je leert door te zetten, nederig te zijn voor de natuur, na te denken en tevreden te zijn met weinig. Met elke stap die je zet, kom je dichter bij jezelf. Je leert om anderen te helpen, om andere wandelaars en vooral de natuur te respecteren.
Soms voel je je ontzettend klein tegenover de kracht van de natuur. Als er iets gebeurt, ben je soms uren of dagen verwijderd van hulp. Dat besef maakt het gevoel van solidariteit onderweg des te sterker. Die verbondenheid met anderen – en met de natuur – is geruststellend.
Ik genoot zo van deze reis dat ik in mijn tienerjaren nog drie keer terugging voor langere wandelingen. Eerst voor 10 dagen, toen 14 en daarna 17 dagen – eindigend op de top van Mount Katahdin, het noordelijke punt van de Appalachian Trail. Zo heb ik uiteindelijk de hele staat Maine doorkruist, inclusief enkele van de zwaarste delen van de route. Dat is in totaal 282 mijl (455 km). Dat is iets waar ik nog steeds ontzettend trots op ben.
Ik heb mezelf toen beloofd dat ik elk jaar zou terugkeren naar de Appalachian Trail. Maar zoals het leven vaak loopt, verlies je de dromen van je kindertijd soms uit het oog. Toch blijft de wens bestaan. Mocht ik ooit de kans hebben, zou ik graag het Canadese deel van de trail willen lopen. De Appalachian Trail gaat namelijk verder in het oosten van Canada als de International Appalachian Trail. Deze route loopt van Mount Katahdin tot Belle Isle in het noorden van Newfoundland aan de Atlantische kust.
Trail van begin tot eind
Het is onmogelijk om over de Appalachian Trail te praten zonder het onderwerp thru-hiking te noemen: de volledige trail van begin tot eind afleggen in minder dan een jaar. De meeste wandelaars doen er vijf tot zeven maanden over. Je kunt de trail in één keer of in delen voltooien. Sinds 1937 houdt de Appalachian Trail Conservancy (ATC) bij wie de volledige route heeft afgelegd. Tot nu toe zijn er naar schatting 22.000 wandelaars bij de ATC geregistreerd die deze prestatie hebben volbracht.
Earl Shaffer, een Amerikaans oorlogsveteraan, werd bekend als de eerste thru-hiker die de volledige route liep in 1948. Hij deed dit in 124 dagen. Hij zag de Appalachian Trail als een manier om te herstellen van de oorlog. De eerste vrouwelijke hiker was Emma Rowena Gatewood, een 67-jarige grootmoeder uit Ohio. Zij was ook de eerste persoon die de trail drie keer van begin tot eind liep. Haar bekendheid bracht veel aandacht voor voor het behoud van de trail.
Waar een wil is, is een weg
Tijdens mijn eigen, meer ontspannen wandelingen kwam ik af en toe wandelaars tegen die zichzelf als doel hadden gesteld om de hele route te lopen. Zelf had ik nooit die ambitie, maar ik was altijd diep onder de indruk van hun vastberadenheid, hun doorzettingsvermogen en de manier waarop ze zich maandenlang onderdompelden in de wildernis.
Naast de voor de hand liggende fysieke en technische uitdaging is de AT ook een hele mentale uitdaging. Elke dag opnieuw moet je de motivatie en energie vinden om door te gaan. Sommige wandelaars zijn zo extreem dat ze de hele trail hiken met alleen een douchegordijn en sportschoenen (probeer dit liever niet zelf). Of met alleen een deken, zonder tent (ook geen goed idee). Maar dit laat zien: waar een wil is, is een weg!
Met genoeg motivatie kun je je aansluiten bij de 3.000 mensen die elk jaar aan deze tocht beginnen. Velen van hen haken onderweg af, maar één op de vier hikers slaagt erin om de hele trail te lopen. Alles wat je nodig hebt is een goede basisconditie, doorzettingsvermogen en 5-7 maanden tijd voor deze levensveranderende ervaring.
Hoe je je oriënteert op de Appalachian Trail
Navigeren op de Appalachian Trail is heel eenvoudig, dankzij het systeem van witte en blauwe markeringen. Deze markeringen zijn ongeveer 6 cm lang en 2 cm breed. Ze zijn aangebracht op bomen, palen en rotsen en wijzen je de weg door bossen, over bergen en langs waterpunten. Ze worden regelmatig onderhouden door een toegewijde groep vrijwilligers. De markeringen zijn heel waardevol, zowel bij een dagtocht als bij een thru-hike.
Witte markeringen geven het hoofdpad van de Appalachian Trail aan. Hiervan zijn er ongeveer 165.000. Zo wandel je letterlijk van de ene markering naar de volgende. Twee markeringen op een boom betekenen dat er een scherpe bocht komt.
Witte markeringen
De echte liefhebbers van de Appalachian Trail worden ok wel ‘White Blazes’ genoemd. Zij wandelen letterlijk langs elke witte markering op het pad. Als ze om wat voor reden dan ook het pad hebben verlaten, bijvoorbeeld voor een bevoorradingsstop keren ze altijd terug naar exact dezelfde plek om hun tocht voort te zetten. De ATC heeft zelfs een witte markering op de Kennebec River ferry geschilderd om deze als officiële route te markeren.
Blauwe markeringen
De blauw gemarkeerde paden zijn zijroutes die leiden naar uitkijkpunten, een camping, schuilplaats of waterbron. Soms geven ze ook een alternatieve route aan, bijvoorbeeld een kortere weg of een pad dat een steile klim te vermijdt. Snellere routes en alternatieve routes in het blauw zijn een no-go voor puristen. Er is zelfs constante discussie onder hikers over de vraag of het volgen van de blauwe routes nog wel telt als een complete hike op de Appalachian Trail.
Gele markeringen
Wat betekenen de gele markeringen? Deze verwijzen naar de gele wegmarkeringen in de VS en Canada. ‘Yellow-blazes’ zijn hikers die delen van de trail overslaan door een auto of lift te nemen. Hoewel het voor sommigen voelt als valsspelen, is het soms onvermijdelijk – bijvoorbeeld bij bosbranden, medische stops of als je je groep moet inhalen.
Langs de trail vind je gelukkig altijd schuilplaatsen en hutten. Deze eenvoudige constructies met drie muren en een dak bieden onderdak aan hikers. Sommige hutten hebben ook voorzieningen voor beerveilige voedselopslag, zodat je zelfs enigszins ongestoord kunt slapen. In deze hutten ligt vaak een gastenboek waarin je kunt lezen wat andere avonturiers op de trail hebben meegemaakt. Ik vond het zelf ook altijd bijzonder om een boodschap achter te laten voor de volgende gasten.
Wilde dieren
Een respectvolle omgang met de natuur is het allerbelangrijkste. Op de AT ben je te gast in het leefgebied van talloze wilde dieren. Ook hier geldt: wees voorzichtig. Wilde dieren zijn vaak indrukwekkend groot en kunnen gevaarlijk zijn.
Hieronder vind je een korte lijst van inheemse dieren die je op de Appalachian Trail kunt tegenkomen:
- zwarte beren
- coyotes
- vossen
- elanden
- herten
- eekhoorns
- vogels
- slangen
- bidsprinkhanen
Let op: bovenstaande lijst is niet volledig. Afgezien van een heel grote eland ‘ontmoette’ ik tijdens mijn laatste hike op de trail, in de schemering, een beer. Op zo’n moment moet je alles wat je hebt geleerd over beren in je achterhoofd houden.Maar mijn overlevingsinstinct nam het volledig over. Ik deed precies wat je niet moet doen: mijn instinct en angst namen de overhand. Ik rende ontzettend hard, ik schreeuwde, vergat mijn noodfluitje en wilde zo snel mogelijk wegkomen. Twee grote ogen staarden me aan vanuit het bos. Ik zweer dat ik nog nooit zo snel heb gerend in mijn leven. Het is zeker niet het slimste wat ik had kunnen doen, maar het is wel een herinnering die ik nooit meer vergeet – en een goede reminder dat je de natuur altijd serieus moet nehmen.
Appalachian Trail proefcursus
Een korte wandeling
De trail is natuurlijk ook geschikt voor korte wandelingen. Sommige delen die dicht bij steden of dorpen liggen, zijn gemakkelijk te bereiken voor korte hikes of leuke excursies.
Een dagtrip naar Mount Katahdin
Een voorproefje van de Appalachian Trail krijg je bijvoorbeeld tijdens een dagtocht naar Mount Katahdin in het Baxter State Park. Deze rondwandeling duurt ongeveer 8 tot 12 uur en is ook geschikt voor beginners – als je de Saddle Trail kiest. De klim is relatief eenvoudig en je geniet van mooie uitzichten.
Om de tour wat pittiger te maken, kun je ook kiezen voor de beroemde Cathedral Trail. Deze route is fysiek zwaarder (reken op meer dan 10 uur wandelen), maar het uitzicht is spectaculair. Mount Katahdin ist voor veel wandelaars het hoogtepunt van hun lange tocht – en heeft een bijzondere aantrekkingskracht.
Meerdaagse tour: Springer Mountain
Een andere mooie wandelroute: Springer Mountain in Georgia. Perfect voor een lentewandeling, als het weer in het zuiden al warm genoeg is. Deze 8-daagse wandeling voert je door het noorden van Georgia en het zuiden van North Carolina. In dit gebied ligt ook de Benton MacKaye Trail, het oorspronkelijke pad dat later uitgroeide tot de Appalachian Trail zoals we die nu kennen.
Er zijn talloze manieren om de uitdaging van de Appalachian Trail aan te gaan. Er is voor elk wat wils op de langste wandelroute ter wereld.
