De Pacific Crest Trail van noord naar zuid

De uitdagingen op de Pacific Crest Trail

Er zijn meerdere redenen waarom veel minder mensen de PCT van Canada naar Mexico lopen:

• Je mag via de trail niet te voet de VS binnenkomen vanuit Canada. Dit betekent dat je een deel van de route twee keer moet lopen.
• Het tijdsbestek voor een zuidwaartse thru-hike is korter dan bij een noordwaartse tocht: je moet wachten tot de sneeuw in de Cascade Mountains voldoende is gesmolten. Meestal is dit tussen eind juni en eind juli. Hierdoor heb je tot begin oktober de tijd om de Sierra Nevada over te steken, voordat de winter begint.
• Het plannen van je vertrek vereist meer flexibiliteit vanwege de weersomstandigheden.

De PCT in Washington: sneeuw, omgevallen bomen en de eerste beren

Na een week wachten in Bellingham, Washington, was het eindelijk zover. Het weerstation op Harts Pass gaf aan dat de hoeveelheid sneeuw acceptabel was. Dat betekent niet dat er helemaal geen sneeuw meer ligt. Het betekent wel dat het veilig genoeg is om te starten. Via een kort stuk van de Pacific Northwest Trail liep ik naar het kruispunt met de PCT. Daar begon ik aan mijn tocht door het Cascadegebergte. Dit indrukwekkende gebergte strekt zich uit over heel Washington. Het vormt het decor voor het begin van een vijf maanden durende wandeltocht door de wildernis. De natuur is prachtig met bloeiende wilde bloemen en besneeuwde bergtoppen. Maar na twee weken sloeg de realiteit toe.

Over een afstand van meer dan 30 kilometer was het pad volledig bedekt met omgevallen bomen. Ik moest kruipen, klimmen en balanceren op nat hout. En dat met een rugzak die 15 kilo weegt! Ik kwam minder snel vooruit. Mijn benen zaten vol schrammen, en de muggen waren overal. Toen ik ook nog eens oog in oog stond met een beer midden op de trail, begon ik me af te vragen waar ik eigenlijk aan begonnen was.

Trail Angels op de PCT

Voor het eerst dacht ik eraan om op te geven. Ik verbleef kort bij de Dinsmores, een van de bekendste Trail Angels op de PCT. Dit gaf me gelukkig nieuwe energie. Trail Angels zijn mensen die wandelaars gratis onderdak en eten bieden. Kort daarna volgde een hoogtepunt. De Goat Rocks Wilderness bood spectaculaire uitzichten op Mount Rainier en Mount Adams. Mijn humeur werd beter.

Toch had ik flinke vertraging opgelopen door verschillende obstakels, zoals omgewaaide bomen en de sneeuwvelden in Washington. Ik lag twee weken achter op mijn schema. De afdaling naar Cascade Locks stond op het programma. Dat is een van de weinige plaatsen die direct aan de PCT liggen. Ik moest echt opschieten, zodat ik in de herfst nog op tijd over de Sierra Nevada zou komen. Dus snel bevoorraden, een hamburger eten en met pijn in het hart mijn geplande rustdagen overslaan. In hikersjargon noemen we dat ‘zero days’. Dat zijn dagen waarop je niet wandelt. Maar daar was nu dus helaas geen tijd meer voor.

Oregon: lava en vuur

De PCT in Oregon leidt je door uitgestrekte bossen. Het terrein is relatief makkelijk, waardoor ik veel kilometers kon maken. Een tussenstop bij het beroemde ontbijtbuffet in de Timberline Lodge markeerde het begin van mijn avontuur in de Beaver State. Deze lodge vormde het decor van de film The Shining van Stanley Kubrick.

De uitzichten op de Three Sisters in het gelijknamige natuurgebied zijn prachtig. Maar de scherpe lavastenen die hier de trail bedekken, waren funest voor mijn schoenen. Ik moest ze vervangen. Dat leidde tot een extra stop. Vanaf Oregon werd de tocht een stuk socialer. Ik kwam veel wandelaars tegen die richting het noorden trokken. Er ontstonden spontane gesprekken waarbij veel ervaringen werden uitgewisseld.

Ondanks de gezelligheid waren dagen van meer dan 40 kilometer wandelen inmiddels normaal. Ik kwam goed vooruit, totdat de eerste berichten over bosbranden kwamen. Crater Lake, een van de hoogtepunten van de Pacific Crest Trail, kon tijdelijk niet bezocht worden. Gelukkig werd de afsluiting van het Lake net op tijd weer opgeheven. Kort daarna bereikte ik Ashland, een klein universiteitsstadje. Daar kwam ik een oude bekende tegen die ik op de trail had ontmoet. Ik had hem sinds een zero day in in het kleine plaatsje Stehekin in Washington niet meer gezien. We besloten samen verder te lopen naar Californië, de laatste staat op de trail.

Californië: hitte, watertekort en hoogte

Californië binnenkomen via de PCT is mentaal een echte uitdaging. Het idee dat je nog 1.692 kilometer in één staat moet lopen, is moeilijk te bevatten. De ‘halfway’-markering was confronterend. Wat? Pas halverwege? Gelukkig maakte het uitzicht op Mount Shasta in het noorden van Californië veel goed. Ook de legendarische Pancake Challenge in Seiad zorgde voor afwisseling: 2,2 kilo pannenkoeken moet je binnen twee uur kunnen opeten. Ondanks mijn enorme honger haalde ik het niet, net als zovelen voor mij.

De dagen werden warmer. Water werd schaars. In het woestijnachtige Hat Creek Rim was er 46 kilometer lang geen natuurlijke waterbron. Dat betekende veel water meesjouwen en hopen op hulp van Trail Angels. Zij zetten soms water en frisdrank langs de route. Die kleine gebaren betekenen alles in de hitte.

Rattenslangen en beren in de Sierra Nevada

Langzaam maar zeker moest ik steeds beter opletten, want in dit deel van de trail lagen regelmatig rattenslangen op het pad. Gelukkig zijn ze schuw en lieten ze me met rust. De hitte bleef draaglijk, en ik begon uit te kijken naar de Sierra Nevada. Voor die klim moest ik nog een zogeheten Bear Canister regelen. Dat is een stevige container waarin je voedsel veilig kunt opbergen. In de Sierra is die verplicht, zowel voor je eigen veiligheid als om je eten te beschermen tegen beren. En toen was het zover. De legendarische Sierra Nevada lag voor me. Een ruig, hoog en indrukwekkend landschap dat bekendstaat als een van de mooiste én zwaarste delen van de Pacific Crest Trail.

Bij de Sonora Pass kwam ik aan in de Sierra Nevada. Meteen voelde ik respect voor wat er voor me ligt. Het hoogtepunt van de Pacific Crest Trail begon: het deel dat door de beroemde nationale parken Yosemite, Kings Canyon en Sequoia loopt. Namen die veel mensen kennen en die voor velen het ultieme PCT-droombeeld zijn. Maar dit stuk was pittig: een ruig hooggebergte met steile beklimmingen. In totaal zijn er op deze route zeven bergpassen en bijna 24.000 hoogtemeters. Gelukkig ben ik in goede conditie. Het indrukwekkende berglandschap, vooral in Kings Canyon National Park, zorgde ervoor dat ik de inspanning bijna vergat. Voordat ik het laatste deel van de Sierra Nevada bereikte, ben ik nog naar Bridgeport gelift om boodschappen te doen en even uit te rusten. Tijdens het liften naar de dorpen in de buurt valt steeds weer op hoe behulpzaam de mensen hier zijn.

Koude nachten in de woestijn: de herfst komt dichterbij

Begin oktober kwam ik in de buurt van de Forester Pass. Deze is 4.009 meter hoog en het hoogste punt van de hele route. Ik maakte ook een korte omweg naar Mount Whitney. Dit is met 4.421 meter de hoogste berg van de Verenigde Staten (Alaska niet meegerekend). Ik merkte dat de herfst steeds dichterbij kwam. Sommige nachten in de Sierra Nevada waren ijskoud. Mijn slaapzak was comfortabel tot een temperatuur van min vier graden. Maar zelfs dat was dan niet genoeg. In de tweede week van oktober bereikte ik Kennedy Meadows. Daarmee liet ik de Sierra Nevada achter me. Wat nog volgde, was 700 mijl woestijnlandschap, een fascinerend hooggelegen landschap en de hitte van de Mojave Desert.

In Zuid-Californië merk ik al snel hoe zwaar het terrein van de Sierra Nevada eigenlijk is. De steile paden en lange afstanden beginnen hun tol te eisen, vooral mijn knie speelt steeds vaker op. De pijn wordt zo intens dat ik in Big Bear Lake besluit een langere pauze te nemen. Ik hoop dat rust helpt, en na een week probeer ik het opnieuw. Maar al snel voel ik dat het niet gaat. De pijn is te hevig.Ik merk dat ik het zuidelijke eindpunt bij de Mexicaanse grens niet ga halen. Met moeite bereikte ik nog Warner Springs. Daar stopt mijn tocht, zo’n 200 kilometer voor de finish. De eerste dagen ben ik vooral teleurgesteld. Maar al snel ben ik vooral trots. Trots op wat ik heb doorstaan, op de honderden kilometers die ik heb afgelegd, en op het avontuur dat ik heb beleefd. Een ervaring die ik nooit zal vergeten.

De belangrijkste info over de Pacific Crest Trail